எங்கேயும் எப்போதும்

அச்ட்ப் ச்போயே அல்ப்க்ப் ந்க்கோல் ஒவ்ல்வ்னாவ் ப்ஜ்களோ க்கியல்ன்ல்ம்க்......அட தமிழ் தாங்க.  ஆனா ஒண்ணும் புரியவில்லையா? எனக்கும் அப்படி தாங்க இருந்துச்சி இந்த படத்தை பார்த்த பிறகு.  சாதாரணமா ஒரு அறிவிப்பு பலகையை வச்சி, "இது விபத்து பகுதி. மெதுவாக செல்லவும்"ன்னு போட்டாலே எனக்கு புரியும்.  ஆனா திருச்சியில் வேலை செய்ற கதிரேசனும், அதே ஊரான அவன் காதலி மணிமேகலையும், திருச்சியிலிருந்து முதல் தடவையா சென்னைக்கு வந்த அமுதாவின் மீது காதல் வயப்பட்டு அவளைக் காண திருச்சிக்கு வந்துவிட்டு சென்னை செல்லும் சென்னை வாசியான கௌதம் - ஆகிய மூவரும் வந்த பேருந்து, கெளதமை அதே நேரத்தில் சென்னையில் தேடிவிட்டு திருச்சி செல்லும் அமுதா பயணிக்கிற பேருந்துவோடு நேருக்கு நேராக இந்த இடத்தில் மோதிக்கொண்டதால்,  "இது விபத்து பகுதி. மெதுவாக செல்லவும்"ன்னு அறிவுப்பு பலகை போட்டால் எப்படி இருக்கும்?  இது தான் எங்கேயும் எப்போதும்.

என்னங்க தலை சுத்துதா? படம் போய் பாருங்க. படம் முடித்தவுடன், தலை ஒரு புறம் சுத்த, விழிகள் மறுபுறம் பிதுங்கும்.  படம் முடித்தவுடன், கடைசி படச்சுருள் போட மறந்துட்டாங்களான்னு யோசித்தேன்.  படம் ஒரு முழுமையாக எனக்கு தோன்றவில்லை.  எப்பவுமே ஒரு விபத்தை காட்டினால், அந்த விபத்தடைந்தவர்கள் வாழ்கையில் அந்த விபத்தின் தாக்கத்தைக் காட்டினால்வொழிய அந்த விபத்தின் பங்கு பெரியதாய் இருக்காது.  இந்த படத்தில் விபத்து நடந்ததை படம் துவக்கத்தில் காட்டினார்கள். படம் நடு நடுவேயும் காட்டினார்கள்.  படம் இறுதியிலும் காட்டினார்கள்.  விபத்திற்கு பிறகு என்ன நடந்ததையும் காட்டினார்கள்.  ஆனால் அந்த விபத்தின் தாக்கத்தைக் காட்டுவதற்குள், அபாய அறிவுப்பு பலகையை காட்டிவிட்டார்கள்.  கதிரேசனை இழந்த மணிமேகலையின் வாழ்க்கை அந்த விபத்துக்குப்பிறகு எப்படி மாறினது என்ன ஆனது என்பது என் மனதில் ஒரு பெரிய கேள்விக்குறி.  இந்த வகையில் எனக்கு அங்காடி தெரு படம் பிடிக்கும்.  அந்த விபத்தின் தாக்கத்தை எப்படி அந்த இருவரும் கையாண்டு, அதன் பிறகு அவர்கள் வாழ்க்கை எப்படி தொடர்ந்தது என்பதை ரொம்ப யதார்த்தனமாக காட்டியிருப்பார்கள்.

என்னை பொறுத்த வரை விபத்து நடந்த இடம் தான் படத்தின் கரு.  ஏன்னா, படம் முடிந்தவுடன் அந்த விபத்து நடந்த இடத்தில் மறுபடியும் வாகனங்கள் செல்வதையும், இந்த இடத்தில் தான் ஒரு பெரிய விபத்து நடந்தது என்ற அறிகுறி மெல்ல மெல்ல சாயம் போகுகிறதையும் படத்தின் இறுதியில் காட்டியிருப்பார்கள்.  அந்த இடத்தில் விபத்து நடந்திருந்தாலும், மீண்டும் அதே இடத்தில் வாழ்க்கை இயங்குகிறது.  ஆனால் நான்கு பேர் வாழ்கையை குறுகிய கோணத்தில் (narrow perspective) காட்டிவிட்டு, விபத்துக்கு பின்பு விபத்து நடந்த இடத்தையும் விபத்து நடந்த பல செய்தித்தாள்களையும் விபத்தை தடுக்கும் அறிவுதல் கொடுக்கும் பின் குரல்களையும் அகன்ற கோணத்தில் (broader perspective) காட்டினது ரொம்ப அற்பத்தனமாக இருந்தது.  விபத்துக்கு பின்பு கதாபாத்திரங்களின் வாழ்க்கை எப்படி இயங்குகிறதை காட்ட இயக்குனர் தவறவிட்டது படத்தில் மிக பெரிய ஓட்டை.

படத்தின் திரைக்கதை மிக அருமை.  ஏன்னா, இரு ஜோடிகள் வாழ்க்கை ஒவ்வொரு காலகட்டத்திலும் பார்பவர்களை குழப்பாமல் எழுமையாக காட்டினது பாராட்டக்குரியது.  எல்லா கதாபாத்திரமும் நிறைவாய் நடித்துருந்தார்கள்.  யாரும் மிகையாக செய்யவில்லை.  படத்தில் பிடித்த காட்சி: தலையில் அடிபட்ட கதிரேசனை முதலில் மருத்தவமனைக்கு அனுப்பிவிட்டு செவிலியான(nurse) மணிமேகலை எல்லாரையும் அனுப்பிவிட்டு கடைசியில் மருத்துவமனைக்குச் சென்று கதிரேசனை தேடும் பொது, ஒரு ஊழியர் ஒரு பிணத்தை டாலியில் வைத்து தள்ளிக்கொண்டு செல்வார்.  அது ஒரு வேலை கதிரேசனாக இருக்குமோவென்று மணிமேகலை அருகில் சென்று பார்க்கும் போது அது கதிரேசனே தான்.  உடனே என்னுடன் படம் பார்க்க வந்த நண்பனிடம் 'சூப்பர்' என்று சொன்னேன்.  ஏன் என்றால் கதையில் அது ஒரு பெரிய திருப்பம்.  கௌதம் அமுதா ஜோடியை விட கதிரேசன் மணிமேகலை ஜோடி ரொம்ப கலகலப்பாக காட்டியிருப்பார்கள்.  அப்படி பட்ட ஜோடி மத்தியில் இந்த ஒரு இழப்பு பார்பவர்கள் மனதில் ஒரு நெருடலாக இருக்கும்.  பொதுவாக தமிழ் படங்களில் கிராபிக்ஸ் ரொம்ப வெளிப்படையகாவே தெரியும்.  ஆனால் இந்த படத்தில் இரண்டு பேருந்தும் போதும் காட்சியை கிராபிக்ஸில் ரொம்ப அருமையாக சித்தரித்து சிறப்பு.  பிளாஷ்பேக்கிற்குள் பிளாஷ்பேக், முதல் பதினைந்து நிமிடம் பேருந்தையே காட்டினது ஆகியவை கொஞ்சம் சலிப்பை தூண்டியது.  எப்போ அடுத்த பேருந்து நிற்குமிடம் வரும், இறங்கலாம்ன்னு போல தோன்றியது.

க்ளைமாக்ஸ் மற்றும் படத்தில் சொல்லப்பட்ட செய்தி, கதை திருப்பத்தின்  காரணம் இவையை தவிற படம் அருமை.  

கூடுதல் செய்தி #1: மும்பை இந்தியன்ஸ் மற்றும் திரினிடாட் & டொபாகோ இடைய நடத்த CLT20 ஆட்டத்தைப் பார்த்தேன்.  பழம் நழுவி பாலில் விழுந்து பால் இருந்த பாத்திரம் உடைந்தது போல திரினிடாட் & டொபாகோ அணி ஜெயிக்க வேண்டிய ஆட்டத்தை நழுவ விட்டார்கள்.  கடைசி 6 பந்துகளில் 11 ஓட்டங்கள் மும்பை அணி எடுக்க வேண்டும். இறுதில் ஒரு பந்தில் 2 ஓட்டம் ஒரு விக்கெட் மட்டும் இருக்கும் நிலையில் திரினிடாட் & டொபாகோ அணி இரண்டாவது ஓட்டத்தை தடுக்க அற்பத்தனமாக கோட்டை விட்டுவிடுவார்கள்.

கூடுதல் செய்தி #2: கிரி பரிந்துரை செய்த 'I Saw the Devil' படம் பார்த்தேன்.  படத்தைப் பற்றிய கருத்துகளை கிரி ப்ளாக்கில் காணவும். என் கருத்துக்கள்:

"ரொம்ப நாட்களுக்குப் பிறகு ஒரு நல்ல படம் பார்த்த திருப்பதி.

வில்லன்னா இவர் தாங்க வில்லன். மிரட்டலான நடிப்பு. எவ்வளவு அடி வாங்கினாலும் சைகொத்தனம் ஜாஸ்தி ஆகுதே தவிற, ஒன்றுக்கும் ஆளு அசறதா தெரியவில்லை. எனக்கு ரொம்ப பிடித்த காட்சி: க்ளைமாக்ஸ்சில் வில்லன் திருந்திட்டாருன்னு நாயகன் நினைகிறப்போ நம்ம ஆளுவோட சுயருபம் வெளியவரும். அபார நடிப்பு. ஒரு அசத்தலான கதாபாத்திரம்.

நம்ம தமிழ் படம் மாதிரி எங்க தன் காதலியின் தந்தையையும் தங்கையையும் காப்பாற்றி விடுவாரோன்னு நினைச்சேன். நல்ல வேளை இல்லை.

என்னை பொருத்த வரைக்கும் வில்லன்தான் கடைசியில் ஜெயித்தார். இந்த படத்திற்கு இது தான் சரியானதும்கூட."

Magnificent

The first thing I did after coming out of the stadium is that I cursed all the broadcasters of the cricket matches to the television.  What a delight it has been to watch a cricket match live at the cricket stadium.  Yes, the 2nd match of Champions League T20 tournament between New South Wales Blues and Cape Cobras held at Chepauk Stadium, Chennai on September 24, 2011 was the first match I ever watched live at a stadium.  I do not think many would agree to prefer watching a cricket match live at the stadium over watching it live on a television.  The reason they would quote is that one need not go to the stadium to watch a cricket match live when the huge amount of money is invested in broadcasting the match right to your homes and one can watch it comfortably at the coziness of their couches.  One can watch the player closely and with the advent of ultra motion technology, it is a real delight to watch how a batsman played that wonderful shot.  Instant replays, pre and post sessions and with Direct To Home technology one can even pause the live match and watch it anytime he wants to.

Whatever reason one has for prefering to watch a match live at home through the television screens, it is still the undeniable fact that your view is not your own view but what the broadcaster wants you to watch.  So what, one may ask, as long as I am able to interpret what the broadcaster telecasts, I do not mind watching anyone's view.  Well, I beg to differ here.  Entering through the Gate #8 at Chepauk Stadium, I was guided to the C Upper section through three sets of staircase.  What a view it was when I entered the C Upper section.  I could see the entire ground, greenish pasture surrounding the narrow strip in the middle (the pitch) with the whole ground lit up by the sun.  Unlike the television, my view was limited only by me and the view was bigger than what the television shows.  Even though the ball was not much visible as the sun was shining so bright, I could track the ball based on its trajectory.  However, during the second match, the ball was cleanly visible under the flood lights.  The most and usual audio audible in the television is the commentary but here, you need not hear those things.  The only sweet music that fills your ears are the cheers, the ooohhhs and the wows from the fans.  Its such a fun and delight to cheer for your team and you even get to see response from players.  And when a boundary is scored or a wicket is taken, there are hundreds and thousands to cheer with you and even anyone has come alone to watch the match will also mingle with others and enjoy in the celebration.  You will never get short of supporters whichever side you support.

I learnt this long back: the television always confines its view to a certain subject clearing off all the possible things that might distract the viewer away from the subject.  The more you watch it, the more you view is confined.  The close-up shots or trianglular shots are also confined to one part of the bigger picture.  One does not use their imagination while watching TV unlike when you read a story or a novel.  It actually cripples your creativity in thinking.  No, I am not trying to bring up the disadvantages of watching television.  I am trying to say that how delightful is to watch a cricket match in a stadium than watching it in a television.

There was no crowd for the first match but the house was full when the second match started.  The second match was between Chennai Super Kings and Mumbai Indians.  I had gone with my office colleagues.  Since CSK was the homeside, Mumbai Indians has very less supporters and as usul my office colleagues were supporting CSK and as usual, yes, I supported Mumbai Indians.  Not that I am against CSK but it would be no fun when all support only one team.  Most of the C Upper section has CSK supporters and when CSK lost a wicket, the only yell would be from me and all the CSK supporters would be looking at me with disgust as I had taken the wicket.  And also its fun to see how your friends react when they hear you shout against them - clenched fists and murmuring lips, anyone will love it.  So yelling back and forth, each time each one showing their delight and happiness when their team scores a boundary or takes a wicket in turn.  It was real fun when all yelled at me when CSK scored a boundary and me yelling at all of them when MI took a wicket.  He who laughs last laughs longer and it was me.  Yes, MI snatched the match right under the very nose of CSK.  And you need not ask about me teasing my colleagues after the match. 

I loved the day and whenever I get the opportunity I would love to go to the stadium to witness the magnificent view of the cricket match.

HE LOVED HER IV

"What are you doing this weekend", she asked him on a Wednesday morning when they were going to office in the bus.

"No plans.  Why, do you have any plans?", he replied.

"Why don't you come to my home?" she said to him.

He was really surprised because it was the first time ever a girl had asked him to come to her house.  He couldn't think whether he could take her into his home.  He replied "OK, I'll come".

Though he said he'll come, he wasn't sure even on Saturday morning whether he was ready to go to her home.  He was little nervous.  He almost called her to inform that he was not coming but he did not want to disappoint her.  He called up before starting from his home.  She asked him to give a missed call once he reaches the nearest bus stop to her home so that she can pick him up from there.  All the way he was thinking how would her household would react on his presence.  Then it dawned upon him that it was the first time for him to go to her house and not the first time for her to invite her male friends or colleagues to her home.

She introduced him to her mom and she served him coffee.  They started talking, laughing, giggling, sharing everything about themselves and everything under the sun.  Lunch time came and she offered him to have lunch at her home.  He was a little hesitant but then she eventually persuaded him to have it and also her mom had prepared for him as well.  By the time, he came back washing his hands, lunch was served at the dining table.  He sat for it and turned to see her and she was laughing.  He gave a puzzled look and she told him that he was so hesitant to have lunch but now was sitting for the food that was served for her grandmother.

Both of them were completely out of their shells and came to know more about each other that day.  She always had a good memory so she used to remember the date when they met for the first time, the date when they talked for the first time and so her memory made a mental note of the date he came to her home for the first time.

Evening came and they were silent, sitting next to each other and pondering how they are becoming close friends.  She laid her head over his shoulders and he loved that moment.  He never dreamt in the wildest of his dreams that he would have such a close friend.  The moment was short-lived as he felt someone at the door and turn to see who it was.  Her father, entering the house just as she took her head off his shoulders.  He could see the shock on her father's face when he yelled at her daughter "What are you doing?" and went in.

He could see her shivering.  He had heard sometime from her that her father was very strict and now he was saw that man.  Her father came back with his clothes changed, sat on the chair across them and put his leg over the other.  He looked at her and then at her friend, sternly and asked "What would you do when you enter your house and see your mom's head on shoulder of some man who is not your father?"  She was about to explain but he silenced her just by his look and returned to him, expecting an answer.  She somehow gathered courage and she looked at her friend and asked him to leave home.

Who wouldn't be irate when someone comments about one's mother?  More than daughters, sons are more emotionally attached to their mothers and he was no exception.  He walked back home and his mind was wondering that only few minutes ago he was so happy for such a close friend and now he was unhappy that his mom was insulted because of the same friend.

Related Posts:

HE LOVED HER III

HE LOVED HER II

HE LOVED HER

Transportation

What I consider as the most wonderful invention is of the progression in transportation across ages. Initially, transportation was human-powered and still common in most of the countries. Then man moved onto animal-powered transports where he used horses, donkeys, camels, elephants and dogs. Then he invented road transport, rail transport, water transport and air transport. Present day, we have Concorde flights and supersonic jets which can achieve greater miles within seconds.  I believe that during this progression towards better transport, the word speed was most celebrated.  Once man stabilized his invention over transportation, he started building faster transportation. If invention of a flight was a milestone in human history, then the fastest flight was also considered as another milestone.  We have the bullet trains that travel around 300 km/h and has a world record of 581 km/h.  Mankind has also seen the fastest car and the fastest bike.  A simple Google search could list the top fastest cars in the world and the top fastest motorbikes in the world.

Some view transportation as what it was intended to be: move from one place to another.  For some, transportation has become their passion as they started loving travelling and venturing new places.  Some explore within the country and some explore from country to country.  And not to forget the men who travel just because of sheer joy of driving.  A long drive to the countryside or the beach.  I too love driving, especially long driving.  A long drive out of the city in early hours of the day towards some hill station, clicking photographs here and there and nice hot snacks on the top of the hill in the evening would make my ideal holiday.  I always loved the portion in the movie 'Dil Chahta Hai' when the three friends ride to Goa and spend quite some quality time at the wall facing the beach.

However, during driving, we cannot be accelerating forever.  There are times when you need to slow down or stop. You need to slow down when the traffic signs turns red and then stop. You need to stop when there is a pedestrian crossing. You need to slow down when there's a speed breaker. If one go against any of these rules, the damage is to both the rider as well as the pedestrians.  And that's the only thing I hate in driving, though I love driving. Braking.  Yes, I hate when the speedometer drops from 50 km/h or more.  To me, if I start the bike, it should not stop or slow down anywhere till I reach my destination.  That's because it gives me a feeling of "going-on", like an old advertisement for Kinetic vehicles stating "will keep going".

What joy I experience for keep going on?  I think that is what life is all about.  Keep going.  There may be some incidents in our life that did not go by our expectations.  Some heartaches.  Death of our beloved ones. Some situations that happened in our past still haunting us because of the way we behaved.  Some regrets that we could have changed things a little better.  All these are perfectly human - to go down and feel depressed.  To me that is like braking.  No, no, no, I should not stop and if I stop it shouldn't be for long.  Long enough only for the traffic sign to change green.  Long enough only for the pedestrians to pass.  Rev up the engine and make sure your ears keep listening to the sound of the engine.  Keep going.

As fuel is essential for the vehicle to keep going on, I feel there should be something in us to make us keep going on.  It can be anything.  It could be your responsibility on your shoulders or your commitment to your dependent.  It could be for your dad or any beloved one.  But it is one's responsibility to find out that which will keep them keep going on.  There could and would be things that does not happen according to my situations but nothing can stop me from keep going, because I found the joy of keep going.  I have found that one thing that always will keep me going. Have you found your joy?  Have you ever searched within yourself what that keeps you waking up every morning, doing your everyday routine chores, get backs to your bed and gives you a sound sleep?  Have you found that one thing in your life that will not prevent you from not keep going?

Friends, don't let anything stagnate you like a marsh as it is in the marsh that the reeds and the moss grow.  Be like the flowing stream, fresh as ever.  Let the engines roar and horns honk and the sweet music of the sound of your engine (life) be heard in your ears forever.  Keep going!